ارسطو می گوید از آنجاکه انسان نیک به این طریق به خودش علاقه‌مند می شود همان رویکرد مشابهی را به دوستش دارد که به خودش دارد، زیرا دوست در عبارت معروف ارسطو «منِ دیگر» است. دوستی برگرفته از علاقه و توجه هر فرد به خودش است، زیرا، تاحدی، بازتاب آن، و گسترشِ آن است که علاقه و توجه به دیگران را به‌بار می‌آورد. اما چقدر این تصویر از دوست همچون خود دیگر، رضایت‌بخش است؟ این هم‌جواری «دیگری» و «خود» دست‌ِکم متناقض‌نماست، زیرا هویت و آگاهی هر فرد منحصربه‌فرد است.

جنبش زنان در ایران چگونه شکل گرفت و چگونه توانست زنان را از کنج اندرونی‌ها به مدرسه و دانشگاه بفرستد؟ زنان ایرانی چطور حق رأی گرفتند، و چرا پس از پیروزی در تغییر دادن بخشی از قوانین نابرابر، همه‌ی دستاوردها را به یک‌باره از دست دادند؟

در سال ۱۹۸۹، دیوار برلین فرویخت و کمونیسم از حیات ساقط شد. به نظر می‌رسید لیبرال دموکراسی فاتح میدان شده است. دموکراسی کشورهای اروپای مرکزی را یکی پس از دیگری درمی‌نوردید. تبعیض نژادی در آفریقای جنوبی رو به اضمحلال گذاشته بود. تصور می‌رفت پیمان اسلو [بیانیه اعلام اصول اولویت‌های موقت دولت خودگردان] منادی صلح در خاورمیانه باشد.

آگاهی و شناخت، اولین گام برای سازماندهی سیاسی و اجتماعی است. برنامه ریزی و سازماندهی مبارزه اصول ابتدائی مبارزات اجتماعی است. بدون این دو، سرنوشت مبارزه به “قضاء و قدر” سپرده خواهد شد و از آنجا که “دشمن” امکاناتی وسیع دارد و تقریبا در تمام زمینه ها قدرتمند تر از ماست، او پیروز و جنبش ناموفق خواهد ماند …

به گمان من روند تحولات جوامع را میتوان مانند رودی روان تصور کرد که انسان و اندیشه آگاه و عدالت محور (که تعاریفی نسبی اند) با هر نام و دست های در آن شنا کند و موانع و ترمزها را بشناسد و بدون آن که از رود خارج شده مست قدرت و اراده گرائی شود، راه آن را با موفقیت و ناکامیهای مکرر، به جلو هموار و هموارتر کند. مدعیان باید بتوانند با کاربست تمهیدات متناسب با الزامات و امکانات واقعی و خلاصه مجموعه عوامل عینی و ذهنی، ملی و بین المللی، مسیر حرکت این رود را هموار کنند و پیش بروند! اما تا کجا؟ این سوآل را نسلهای آینده میتوانند پاسخ دهند!‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬

کمابیش همه احزاب کمونیست سابق در شرق اروپا، با وجود تفاوت های چشمگیری که در برنامه ها و اولویت های شان دارند، در حال حاضر مدعی سوسیال دموکراتیک بودن هستند. بیشتر این احزاب با وجود پذیرش قواعد و چارچوب های دموکراتیک، رقابت احزاب، انتخابات و اصلاحات بازار، در برابر خصوصی سازی سریع شرکت های بزرگ دولتی موضع منفی دارند و نسبت به تاثیر بازار [آزاد] احساس نگرانی می کنند.

انقلاب روسی 1905 با مجموعه‌ای از انقلاب‌ها در ایران (1906)، ترکیه (1908)، مکزیک (1910) و چین (1911) دنبال شد؛ انقلاباتی که مرحله جدیدی در تاریخ جهان در حال توسعه شناخته می‌شوند و ایدئولوژی‌های رقیب- ناسیونالیسم، دموکراسی، مذهب و سوسیالیسم- را به یک مواجهه و رویارویی آزاد کشاند. انقلاب مشروطه ایرانی بیشتر به خاطر تاسیس پارلمان و یک مشروطه دموکراتیک برای نخستین‌بار در کشور است که به خاطر می‌آید.

سوسیال دموکراسی برخلاف میم- لام، تنها یک اندیشه‌ی جهانی و عام نیست؛ بلکه ترکیبی است از دموکراسی و سوسیالیسم، یعنی آزادیخواهی و عدالت گرایی، که بر بستر تحول ملی رشد می‌کند و تاریخ ملی و سنت‌ها و علایق و مذهب مردم را در نظرات خود وارد می‌کند. چرا که تحول

یهود ستیزی در جهان و ایران چگونه قابل فهم است؟ طی دو سال اخیر تعداد زیادی یهودی در فرانسه و اروپا کشته شدند. چندی پیش یک آمریکایی یازده یهودی را در کنیسه کشت. طبق آمار در فرانسه تبلیغات و اقدامهای ضدیهودی نسبت به سال پیش ۶۹ درصد افزایش یافته است. در برخی کشورهای عربی یهودی ستیزی بسیار قوی است. در ایران یهودی ستیزی بویژه توسط اسلامگرایان و ایدئولوگهای حکومتی تقویت میشود. یهودستیزی در اروپا و جهان اسلام یک واقعیت روزمره است. در جهان اینگونه کشتارهای جهت دار علیه یهودیان اتفاقی نیست. تبلیغات ضدیهودی در بطن جامعه و سیاسیون حکومتی و غیرحکومتی پیوسته تکرار شده است. علت چیست؟ 

تاريخ مدرن سياسى ايران از آموزه‌هاى راديكال و انقلابى كه عمدتا توسط حزب توده و متاثر از تجربه انقلاب‌هاى سوسياليستى وارد ايران شد تاثيرات تعيين‌كننده‌اى پذيرفته است. نقش چشمگير حزب توده در تربيت روشنفكران ايران موجب شد تا بسيارى قادر به درك و پذيرش دستاوردهاى رفرميستى سوسيال‌دموكراسى نباشند. چپ ايران هنوز نتوانسته است خود را از ميراث انقلابى در رفرم ستيزى، مصالحه و سازش سازنده رها كند.

اندیشه سوسیالیسم دموکراتیک که از دهه شصت میلادی و در نقد سوسیالیسم ضربتی و کماندویی شکل گرفت اولا سوسیالیسم را در یک چشم انداز بلند تاریخی و فرایند تدریجی تمدنی قرار می داد ثانیا به شکل گیری ارزشها و مناسبات سوسیالیستی در بطن نظام سرمایه داری باور داشت …

آیا نیروهای سیاسی چپ ایران از یک قرن تلاش و فداکاری و قربانی دادن و هر بار راه برای دیکتاتوری باز کردن درسی گرفته‌اند یا نه؟ اگر باز اوضاع تکانی بخورد چه خواهند کرد؟ آیا بازهم لیبرالیسم را به لیبرالیسم اقتصادی محدود می‌کنند و از پذیرش آزادی سیاسی دموکراسی لیبرال احتراز می‌کنند و با چسباندن انگ سرمایه‌داری به آن، تمام توانشان را به کار خواهند گرفت تا یک‌وقت چنین وضعیتی در ایران برقرار نشود؟

اوپوزیسیون ایران با چهار گزینه حکومتی متضاد معرفی می شود که عبارتند از حکومت های نوع موروثی، جمهوری غیرمذهبی، کمونیسم و جمهوری نوع مجاهد. در اوپوزیسیون ایران, نمیتوان تصور کرد که یک حکومت منتخب مانند جمهوری با یک حکومت غیرمنتخب از نوع موروثی یا تک حزبی)با یک رهبری تمام عمر( تشابهی تا حد نصاب وحدت داشته باشند. چنین وحدتی بعید است, بویژه که مردم ایران تجربه یک حکومت غیرمنتخب را دارند و قرار نیست جای این دو استبداد پیوسته تعویض شود.