سرمایه داری اشکال ( فرم های) اجتماعی شخصی تر و ارگانیک تر پیش از خود را تقریبا بطور کامل نابود کرده است. آنچه زمانی به عنوان چهره های پس از سرمایه داری- سوسیالیسم و کمونیسم – اندیشیده می شد نیز تقریبا بطور کامل فرو ریخته است. کشورهایی نظیر چین و ویتنام هنوز توسط حزب هایی حکومت می شوند که خود را کمونیست می خوانند ، اما هدایت و ریاست اقتصادی را بر عهده دارند که با شتاب بر مبنای بازار (سرمایه داری) و خصوصی سازی مالکیت پایه گذاری می شود.
آنهائی که میخواهند به این کلمه صفاتی هم اضافه کنند، در واقع دشمنِ مفهوم ِ ایده آلِ لائیک هستند . هنگامی که می گوئیم ” ما مدافعِ آزادی و برابری هستیم “، مشخص نمی کنیم که از ” آزادی باز “و یا “برابری باز” سخن می گوئیم . گفتنِ اینکه لائیسیته باید آزاد اندیش باشد، به طورِ ضمنی بیانگرِ این مفهوم است که در غیر اینصورت، بسته ست . لائیسیته نه میتواند نرم و ملایم باشد و نه سازش نا پذیر و سخت، لائیسیته باید خودش باشد .
نیروهای پاپولیستی در هر دوسوی آتلانتیک در حال گسترش‌اند، تصمیم بریتانیا به خروج از اتحادیه اروپا، روی کار آمدن ترامپ در ایالات متحده آمریکا، تشکیل دولت «Chinque Stelle and La lagas» در ایتالیا، سر کار آمدن پاپولیستهای اقتدارگرا در مجارستان و لهستان، و تقویت آلترنتیو راست در آلمان از جمله موفقیتهای آن هستند. دراتریش، هلند، فرانسه و سوئد نیز نیروهای این جنبش در استحکامات به خوبی برپا شده‌ای مستقر شده‌اند.
بازخوانی اعلامیه جهانی حقوق بشر، هفتاد سال پس از تصویب آن توسط سازمان ملل در پاریس، همواره تمرین مفیدی است چرا که این نوشته هنوزهم مترقی ترین دیدگاه درباره آنچه که جهان باید باشد را ارائه می دهد. به هنگام بزرگداشت این سالگرد، یادآوری پیشرفت های غیرقابل انکاری که درتمامی این سالها تبدیل این بینش به واقعیت را امکان پذیر ساخته اند منطقی است. اما صداقت ایجاب میکند که ازافزایش تعصب، ازگسترش نابرابری های حاد، از عدم توانی دولت ها برای به اجرا گذاشتن اقدامات مشترک دربرابر تهدید های جمعی نیزسخن گفته شود. امروزه ما دقیقا درهمان شرایطی قرارگرفته ایم که امضاء کنندگان اعلامیه به خود قول داده بودند که مانع ازآن شوند. بنابراین فقط به بزرگداشت این سالروز بسنده نکنیم وازاین فرصت تاریخی برای عرضه ترازنامه بهره گرفته وبرای دست یابی افراد هرچه بیشتری به حقوق بشرتلاش کنیم.
لغو قانون حمایت خانواده، نخستین ضرب‌شست حکومت جدید به زنان بود. هفتم اسفند ۱۳۵۷ آیت‌الله خمینی در پاسخ به یک استفتا درباره‌ی قانون حمایت خانواده، این قانون را «خلاف شرع» اعلام کرد و به ریاست دادگاه حمایت خانواده دستور داد که براساس این قانون اقدامی نشود تا لغو آن اعلام شود.
اولین واکنش زنان به این دستور، چند بیانیه‌ی اعتراضی از سوی گروه‌های زنان بود. طی تظاهرات شش روزه علیه حجاب اجباری در ۱۳-۱۸ اسفند ۱۳۵۷ نیز گاه صدایی نه چندان بلند و قوی در اعتراض به لغو قانون حمایت خانواده شنیده می‌شد.
نوشته‌ی: آرون تاوس، ترجمه‌ی: مریم فرهمند مسئله‌ی تعیین‌کننده در فهم بحران تنها مشکلات ساختاری‌ای نیست که از سالها پیش در اقتصاد این کشور نقش اساسی دارند، بلکه فرآیند تحول سیاسی و اجتماعی- اقتصادی‌ای نیز هست که از زمان روی کار آمدن چاوز آغاز شده بود. احزاب بزرگ بورژوایی قبل از
