آزادی و عدالت اجتماعی

کمابیش همه احزاب کمونیست سابق در شرق اروپا، با وجود تفاوت های چشمگیری که در برنامه ها و اولویت های شان دارند، در حال حاضر مدعی سوسیال دموکراتیک بودن هستند. بیشتر این احزاب با وجود پذیرش قواعد و چارچوب های دموکراتیک، رقابت احزاب، انتخابات و اصلاحات بازار، در برابر خصوصی سازی سریع شرکت های بزرگ دولتی موضع منفی دارند و نسبت به تاثیر بازار [آزاد] احساس نگرانی می کنند.

به گمان من روند تحولات جوامع را میتوان مانند رودی روان تصور کرد که انسان و اندیشه آگاه و عدالت محور (که تعاریفی نسبی اند) با هر نام و دست های در آن شنا کند و موانع و ترمزها را بشناسد و بدون آن که از رود خارج شده مست قدرت و اراده گرائی شود، راه آن را با موفقیت و ناکامیهای مکرر، به جلو هموار و هموارتر کند. مدعیان باید بتوانند با کاربست تمهیدات متناسب با الزامات و امکانات واقعی و خلاصه مجموعه عوامل عینی و ذهنی، ملی و بین المللی، مسیر حرکت این رود را هموار کنند و پیش بروند! اما تا کجا؟ این سوآل را نسلهای آینده میتوانند پاسخ دهند!‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬

در سال ۱۹۸۹، دیوار برلین فرویخت و کمونیسم از حیات ساقط شد. به نظر می‌رسید لیبرال دموکراسی فاتح میدان شده است. دموکراسی کشورهای اروپای مرکزی را یکی پس از دیگری درمی‌نوردید. تبعیض نژادی در آفریقای جنوبی رو به اضمحلال گذاشته بود. تصور می‌رفت پیمان اسلو [بیانیه اعلام اصول اولویت‌های موقت دولت خودگردان] منادی صلح در خاورمیانه باشد.

آگاهی و شناخت، اولین گام برای سازماندهی سیاسی و اجتماعی است. برنامه ریزی و سازماندهی مبارزه اصول ابتدائی مبارزات اجتماعی است. بدون این دو، سرنوشت مبارزه به “قضاء و قدر” سپرده خواهد شد و از آنجا که “دشمن” امکاناتی وسیع دارد و تقریبا در تمام زمینه ها قدرتمند تر از ماست، او پیروز و جنبش ناموفق خواهد ماند …