آزادی و عدالت اجتماعی
جمعیت سوسیال دموکراسی برای ایران
بیانیه سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه به مناسبت اول ماه مه، روز جهانی کارگر (۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۲)سندیکای کارگران شرکت واحد بیانیه اول ماه مه ۱۴۰۲ را در حالی انتشار میدهد که سه تن از اعضای قدیمی و شناخته شده سندیکا، رضا شهابی، داود رضوی و حسن سعیدی، کماکان در زندان هستند و همچنین تعدادی از اعضای حق طلب سندیکا و دیگر فعالین‌کارگری در روز گذشته توسط نیروهای امنیتی به صورت تلفنی احضار شده اند.با امید به آزادی همه کارگران و انسانهای حق طلب به پیشواز اول ماه مه، روز جهانی کارگر، میرویم، روزی که نماد مقاومت و مبارزه طبقه‌کارگر در مقابل نظام سرمایه داری و مناسبات استثمارگرانه و ضد انسانی ای است که بر تمام جهان حاکم شده است. اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) یادآور این واقعیت است که کارگران و زحمتکشان برای خواسته های برحقشان لحظه ای دست از تلاش و مبارزه بر نخواهند داشت، همانطور که در سال ۱۸۸۶ میلادی کارگران در شهر شیکاگو آمریکا برای خواسته های به حق خودشان، از جمله ۸ ساعت کار در روز، در مقابل نظام استثمارگر سرمایه داری بلند شدند، مبارزه کردند و در این مبارزه لحظه ای پا به عقب ننهادند و هزینه های بسیار سنگینی از جمله بازداشت و سرکوب و قتل عام و اعدام را متحمل شدند.اول ماه مه، روز ما کارگران و زحمتکشان، بزرگداشت ما رنجبران و امید ما بعنوان اکثریت مطلق مردم‌دنیا برای ایجاد جهانی دیگر است، جهانی عاری از استثمار، استبداد، فقر، جنگ، نابرابری، تبعیض، زندان، شکنجه و اعدام.در کشور ما ابران اما نه تنها کارگران اجازه و امکان مراسمها و جشن های میلیونی به مناسبت روز جهانی کارگر ندارند بلکه در این روز تاریخی و حول و حوش آن چه در کف خیابان و چه حتی در دید و بازدیدها مورد سرکوب و تهدید و بازداشت قرار میگیرند. نظامی که مدام پشت تریبون های رسمی و غیررسمی از کارگر به تعریف و تمجید می‌پردازد و این روز را به همراه خودی ها در مکانهای تحت کنترل برگزار می‌کند تا به ظاهر نشان دهد طرفدار کارگر است ولی ذاتا و عملا مخالف هر گونه تجمع، راهپیمایی و تظاهرات کارگران در این روز تاریخی میباشد، چرا که از وجود کارگران به صورت متحد و متشکل وحشت دارد و این را می‌داند که در مقابل سیل خروشان این کارگران که چرخه تولید و اقتصاد را در اقصی نقاط کشور و جهان به دست دارند نمیتواند تاب تحمل را داشته باشد.سال ۱۴۰۲ برای طبقه‌کارگر ایران، از کارگر صنعتی، خدماتی و کشاورزی تا معلم و پرستار و کلیه حقوق بگیران‌و کارگران بیکار و‌خانواده های آنان، سالی متفاوت‌تر از سال های قبل میباشد. اول مه ۱۴۰۱ با بازداشت فعالین‌و‌نمایندگان جنبش های معلمی و کارگری، از جمله اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد، و بدنبال آن بازداشتهای گسترده صدها معلم و دیگر فعالین صنفی، از جمله کارگران شرکت واحد بدنبال اعتصاب اردیبهشت ماه، رقم‌خورد. در سالی که گذشت، حاکمیت بیش از پیش دست به کار سناریو سازیهای کذایی و تکراری علیه فعالین کارگری و معلمی شد که تا کنون ادامه دارد و بسیاری از فعالین بازداشت شده در اردیبهشت پارسال کماکان یا در بازداشت به سر میبرند و یا با احکام سنگین‌مواجه هستند و در عین حال بسیاری نیز اخراج و بطرق مختلف تحت اذیت و آزار قرار دارند. در حال حاضر سه تن از اعضای مبارز سندیکا، داود رضوی، حسن سعیدی، رضا شهابی، و همچنین فعالین کارگری و معلمی، از جمله رسول بداقی، کیوان‌مهتدی، جعفر ابراهیمی، محمد حبیبی، کماکان کاملا ظالمانه در حبس به سر میبرند. مقامات‌و‌نیروهای امنیتی حتی دید و بازدیدهای دوستانه از خانواده های این زندانیان را تحمل نمیکنند و سه روز پیش از روز کارگر، جمعی از فعالین کارگری و مدنی، از جمله ریحانه انصاری‌نژاد، آنیشا اسدالهی، ژاله روحزاد، عسل محمدی، سروناز احمدی، هیراد پیربداقی، کامیار فکور، حسن ابراهیمی، و الدوز هاشمی، را در هنگام دیدار با خانواده معلم زندانی محمد حبیبی با خشونت بازداشت کردند و به زندان اوین انتقال دادند،در بستر سرکوبهای گسترده در سالی که گذشت، قتل ژینا (مهسا) امینی و خیزش زن زندگی آزادی صحنه سیاسی، اجتماعی و فرهنگی و نیز اقتصادی کشور را کاملا دکرگون کرد. خیزش شهریور ۱۴۰۱ که در دنباله خیزشهای مردم محروم، تهیدست و تحت ستم در سالهای اخیر از جمله در دی ۹۶، آبان ۹۸ و تیر ۱۴۰۰ صورت گرفت، نه تنها علیه حجاب اجباری و برای برابری زن و مرد در تمامی عرصه ها بلکه برای آزادی و عدالت و پایان دادن به هرگونه ظلم و ستمی است که امکان یک زندگی حتی عادی را از مردم سلب کرده است.
