یک تن پوش نازک وخنک، موی رها  و پناه بردن به سایه در یک فضای سبز شاید ساده ترین و بدیهی ترین حق انسان هاست،  در گرمای نفس گیر این روزهای  زمین. 

ولی ایا این باور کردنی است که در گوشه ای در این جهان، این مسلم ترین حق انسانی گرفته شده باشد؟

در خبر ها آمده  که گشت ارشاد به خیابان ها برگشته است.

در خبر ها آمده که به زنان مصمم به حفظ حق پوشش اختیاری اهانت می کنند، بر چسب می زنند، برای روان درمانی می فرستند، به غسال خانه ها بکار می گمارند، جریمه می کنند زندان می کنند.

در خبر ها هم آمده  که با وجود به کار گرفتن تمامی ابزارها ی سرکوب، زنان ما تصمیم گرفته اند که بمانند، پایداری کنند، و مبارزه را به مبتکرانه ترین شکل ادامه دهند.

هر لبخند تمسخر بر چهره شان در مقابل مزدوران،

هر برق خشم در چشمان شان در برابر قلدری های  گشت.

هر دوربین و گزارش افشاگرانه شان

هر لحظه مقاومت شان چه کلامی و چه فیزیکی در برخورد با نادان ها، فریب خوردگان، ‌جیره خور ها،

هر بار آواز خواندن شان در خیابان،  

هر بار  رقص و شادی و امید پراکنی شان در ملا عام،

هر نافرمانی مدنی،

هر لباس رنگی و روشن و امید بر انگیز در این روزهای سیاه

سلاحی است برنده در مقابله با زور،

نشانیست از شهامت و پایداری زنانه، 

اثباتی است بر ادامه پیکار و امید به پیروزی.

و 

هر گشت ارشاد

هر مامور اتش به اختیار 

هر مزاحم نهی از منکر

هر بلند گوی یاوه گوی ارتجاع

هر تبلیغ  و تطمیع برای غذای نذری، قرعه کشی  وام های کلان برای شرکت کنندگان در مراسم  ماه محرم، نشانی است از شکست. 

شکست آنها! 

شکست بودجه های کلان و همه تلاش های چهل و چند ساله  که نتوانست زنان و مردان ما را وادار کند مانند آنها بیندیشند، مانند آنها بپوشند، و مانند آنها زندگی کنند. 

باز گشت گشت ارشاد شما به خیابان نشانه ترس شما ست، نشانه باور شما ست که حریف ما نیستید، شما حریف زنان و مردان  به پا خاسته نیستید، شما حریف پایداری زنانه نیستید، شما حریف اتحاد و همبستگی ما نیستید،  

پیروز این نبرد نابرابر ولی،

زن است، زندگی است و آزادیست.